FIGHT FIRE WITH FIRE

Την τετάρτη που μας πέρασε μια ακόμα φωτιά ξέσπασε στον Υμηττό στο ύψος των Γλυκών Νερών, μια από τις πολλές θα μου πείτε, αλλά λόγω της αγάπης που έχω για το συγκεκριμένο βουνό, θα αναφερθώ σε αυτή. Ο Υμηττός έχει ένα χαρακτηριστικό. Με την ανάπτυξη που σημειώθηκε στα μεσόγεια λόγω των μεγάλων έργων (Αεροδρόμιο, Αττική Οδός, Προαστειακός) βρέθηκε να είναι ένα βουνό περικυκλωμένο από την πόλη. Κάποτε τα βουνά περικύκλωναν την Αθήνα και ο όρος "Λεκανοπέδιο Αττικής" ήταν δόκιμος. Τώρα οι καιροί άλλαξαν, οι πόλεις μεγάλωσαν και τα βουνά πιάστηκαν εξ απίνης και περικυκλώθηκαν από τον εχθρό (εμείς είμαστε αυτός). Τώρα βέβαια, αφού οι πόλεις μεγαλώνουν και γιγαντώνονται δεν είναι καλό να υπάρχουν τέτοιοι δασωμένοι ορεινοί όγκοι στο εσωτερικό τους που θα προσφέρουν μια ισορροπία στις επερχόμενες κλιματολογικές αλλαγές που η ανθρώπινη δραστηριότητα θα επιφέρει; Κανονικά ναι, αλλά η ανθρώπινη δραστηριότητα σημαίνει και διακίνηση χρήματος, που σημαίνει απληστία, που σημαίνει επέκταση, που σημαίνει real estate. Γιατί να μην δημιουργηθούν ωραία οικόπεδα στους πρόποδες του Υμηττού (για αρχή, μετά πάμε και παραπάνω) με ωραία θέα, δίπλα στην Αττική Οδό, πολύ κοντά στο κέντρο; Αφού οι παραπληγικοί μηχανισμοί του κράτους και η αυτιστική συνείδηση των πολιτών του αφήνουν περιθώρια για τέτοιες "επενδύσεις". Η εκκλησία πως επιδιώκει την ανέγερση συνοδικού κέντρου στον Καρέα σε περιοχή που συμπτωματικά κάηκε πέρσι; Άυριο ακόμα περισσότεροι θα επιδιώξουν αποχαρακτηρισμούς, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, εντάξεις στο σχέδιο. "Έλα μωρέ τι δασικό, κάποτε είχε δάσος αλλά κάηκε."

Κατεβαίνοντας από τη Λεωφόρο Κατεχάκη την πρώτη είσοδο του Βύρωνα, στον τοίχο του νεκροταφίου διακρίνεται ένα σύνθημα από τις περσινές πυρκαϊές.

ΑΝ ΚΑΨΕΤΕ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΘΑ ΚΑΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Ακραίο; Ίσως ναι. Ίσως όμως σε μερικά χρόνια να μην έχουμε επιλογή. Οι συνέπειες της μαζικής οικολογικής καταστροφής να είναι τέτοιες που να αναγκαστούμε να ξεθεμελιώσουμε τις πόλεις μας (μαζί με την ηλιθιότητα των κατοίκων τους) για να τις ξαναχτίσουμε όπως θα έπρεπε να ήταν εξαρχής. Κουραστικό; Επώδεινο; Ανέφικτό; Ναι, όπως όλες οι επαναστάσεις!

Και για κλείσιμο ένα απόσπασμα από τον "Καιρό" της Ελευθεροτυπίας, ως επιχείρημα για την παραπάνω ακραία άποψη:

Όσοι έχουν την ατυχία να μένουν στο λεκανοπέδιο της Αττικής θα διαπίστωσαν με ανακούφιση, ότι ο βοριάς ήρθε κανονικά στο ραντεβού του με τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού. Οι πιο παρατηρητικοί θα διαπίστωσαν με ανησυχία, ότι για πρώτη φορά στη ζωή τους ο βοριάς, αντί να είναι δροσερός είναι ζεστός. Η γη, πάνω από την οποία περνάει είναι καυτή και τον ζεσταίνει. Είναι η ίδια γη, που τον διατηρούσε δροσερό στο ταξίδι του προς το λεκανοπέδιο. Η γη του δάσους της Πάρνηθας, που κάηκε. Δεν κάνει ζέστη λοιπόν. Κάνει ηλιθιότητα και εγκληματικότητα. Οι οποίες όχι μόνο παραμένουν ες αεί ατιμώρητες, αλλά αναπαράγονται και συνεχίζουν και φέτος το έργο τους. Αδιάφοροι και ανίκανοι τοπικοί άρχοντες, αδιάφοροι και επιρρεπείς στο τσιμέντωμα πολίτες, διαπλεκόμενα δημοτικά συμβούλια, πρόθυμοι εμπρηστές, που δε θα στηθούν ποτέ στην αγχόνη και ένας υδροκέφαλος κεντρικός μηχανισμός χωρίς παιδεία, χωρίς φαντασία, χωρίς συνέχεια. Ευτυχώς, η φωτιά δεν απειλεί κατοικημένη περιοχή. Ηλίθιοι.

Και μια ινδιάνικη παροιμία:

"Only after the last tree has been cut down.
Only after the last river has been poisoned.
Only after the last fish has been caught.
Only then will you find that money cannot be eaten."

JUST ANOTHER SONG...

....απλά για να φύγει το προηγούμενο ποστ από την αρχική σελίδα!

Αφιερωμένο σε όσους είχαν μια ακόμα βαρετή μέρα...

SYSTEM OF A DOWN - "Lonely Day"

Such a lonely day
And it's mine
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Should be banned
It's a day that I can't stand

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Shouldn't exist
It's a day that I'll never miss
Such a lonely day
And it's mine
The most loneliest day of my life

And if you go, I wanna go with you
And if you die, I wanna die with you

Take your hand and walk away

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
Life

Such a lonely day
And it's mine
It's a day that I'm glad I survived

10+1

Αποδεχόμενος πρόσκληση του φίλου λωτοφάγου θα παίξω το γνωστό παιχνιδάκι με τις 10+1 άχρηστες πληροφορίες που σε στυλ "to know us better" θα σας αποκαλύψω για την αφεντιά μου. Δεν προσκαλώ κανέναν να κάνει το ίδιο, ελπίζοντας η κατάρα να σταματήσει σε μένα! Πάντως, παρά την γκρίνια μου, μου ψιλοαρέσουν τα παιχνίδια οπότε σύντομα θα παίξω και το άλλο με τις τέσσερεις ιστορίας που η μια είναι αληθινή και που ανακάλυψα στο ιστολόγιο του φίλου blogouli. Πάμε λοιπόν:

1. Το sergios (Σέργιος) δεν είναι nick, αλλά πρόκειται για το πραγματικό μου όνομα.

2. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και ιχθύς οπότε ότι μπορούσε να πάει στραβά σε επίπεδο ψυχολογικών προβλημάτων πήγε.

3. Μένω σχεδόν όλη μου τη ζωή στο Παγκράτι (το οποίο θεωρώ το φυσικό μου βιότοπο)οπότε το μποτιλιάρισμα, οι γεμάτοι κάδοι, η κίνηση και το νέφος μου φαίνονται μια φυσιολογική κατάσταση (κάτι αντίστοιχο με το βάτραχο και το βάλτο).

4. Αποφοίτησα από τη Σχολή Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ, επάγγελμα το οποίο και εξασκώ, ενώ από το Σεπτέμβρη ξεκινάω μεταπτυχιακό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

5. Αυτή την περίοδο είμαι και συμβασιούχος του ευρύτερου δημοσίου τομέα και μπορώ να σας βεβαιώσω πως το Δημόσιο από μέσα είναι τόσο χάλια όσο φαίνεται κι από έξω.

6. Στα 26 μου αποφάσισα να αφήσω μακρυά μαλλιά και να βάλλω σκουλαρίκι ενώ στα φοιτητικά μου χρόνια κουρευόμουν σαν πεζονάυτης. Παράλογο; Δεν απαντά.

7. Δεν έκανα ταξίδια μακρυνά... Εξωτερικό έχω πάει μόνο μια φορά (στη Βενετία από όπου και η φωτο του προφίλ μου) αλλά λόγω δουλειάς έχω πάει σε αρκετά μέρη της χώρας μας και μπορώ να πω με σιγουριά πως μια ζωή δε φτάνει για να τη γνωρίσει κανείς όλη.

8. Σε κάποιες φοιτητικές εκλογές είχα φιλική συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο των Αγωνιστικών Κινήσεων (παράταξη που υποστηρίζεται από το ΚΚΕ-ΜΛ). Γενικά πάντως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν με αντιπροσωπεύει.

9. Η καλή μου είναι αρχαιολόγος - συμβασιούχος του ΥΠΠΟ και γνωρίζω από πρώτο χέρι πως οι εργασιακές συνθήκες των συμβασιούχων αρχαιολόγων είναι δυσκολότερες από ότι αντιμετώπισαν ποτέ ο Ιντιάνα Τζόουνς και η Λάρα Κροφτ μαζί.

10. Λατρέυω τις χελώνες. (άσχετο)

10+1. Αυτή τη στιγμή μαγειρεύω ταυτόχρονα γιατί εκτός από blogger είμαι και πολύ προκομένος!

DASVIDANJA

«Όλα όσα γνωρίζω με βεβαιότητα για την ηθική και τις υποχρεώσεις τα οφείλω στο ποδόσφαιρο»

Αλμπέρ Καμύ (Γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος και τερματοφύλακας)

Αν κάτι έπρεπε να γνωρίζουμε εμείς για το ποδόσφαιρο είναι πως δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Και πως δεν μπορείς πάντα να κερδίζεις τους καλύτερους. Το 2004, επιτυγχάνοντας μέγιστη απόδοση και με άπειρη τύχη και με το σύμπαν να συνομωτεί σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου, η εθνική Ελλάδας κατάφερε το αδιανόητο. Όμως what goes around comes around και έτσι 4 χρόνια μετά το όνειρο τελείωνει και προσγειωνόμαστε απότομα στην πραγματικότητα. Έγινε καλύτερο το ελληνικό ποδόσφαιρο από το 2004 και μετά; Μάλλον όχι. Έγινε καλύτερη η νοοτροπία μας πάνω σε θέματα αθλητισμού και πρωταθλητισμού; Σίγουρα όχι. Τι μας άφησε τελικά το 2004;
Αναμνήσεις από ένα όνειρο που για μια φορά έγινε πραγματικότητα.
Και τη βεβαιότητα πως τίποτα ποτέ πια δεν θα είναι αδύνατο.

ΑΝΑΔΑΣΩΣΕ ΤΟ, ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ...

Στο ένθετο "Η άλλη όψη" της σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας στη σελίδα 20(!) διαβάζουμε την παρακάτω συγκλονιστική είδηση:

"Εξαίρεση ντροπής φαίνεται πως θ' αποτελέσει ακόμη μια φορά η Ελλάδα, αφού εναντιώνεται σε ψήφισμα της Ε.Ε. σχετικό με τις αναδασώσεις! Μετά τις καταστροφικές φωτιές που έπληξαν την Ευρώπη το περασμένο καλοκαίρι, η Ε.Ε. αποφάσισε να προχωρήσει σε ψήφισμα, προκειμένου να διασφαλίσει το αυτονόητο: ότι τα δάση θα ξαναγίνουν δάση. Το ψήφισμα καλεί όλες τις μεσογειακές χώρες που κατακάηκαν από τις φωτιές να δεσμευτούν ότι οι δασικές εκτάσεις που χάθηκαν θα φυτευτούν εκ νέου και θα προστατεύονται, ώστε να μην οικοδομηθούν. Με το σκεπτικό ότι η αναδάσωση αφορά ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μεμονωμένα κάθε χώρα, η Ε.Ε. προώθησε το ψήφισμα, που υπεγράφη ήδη από τις αντιπροσωπείες όλων των μεσογειακών χωρών και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας: της δικής μας!"

Όλο το δημοσίευμα, που άγνωστο για ποιο λόγο καταποντίστηκε στις μεσαίες σελίδες ενός ένθετου, εδώ.
Όσοι δε διδάσκονται από την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν...

Μετά την "εκδίωξή" μας από το πρωτόκολλο του Κιότο μια νέα πρωτιά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή τη φορά, λίγες μόνο μέρες μετά από την παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος! Έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι τα συμφέροντα που οργάνωσαν και εκτέλεσαν το περσινό έγκλημα στην Ηλεία αλλά και σε τόσες άλλες περιοχές μπήκαν σε τόσο κόπο άδικα; Κατά τα άλλα ο Δήμαρχος Αθηναίων μας κάλεσε όλους να... φυτέψουμε τις ταράτσες και τα μπαλκόνια μας (μιλάμε για απίστευτη ταρζανιά), την ίδια ώρα που έκοβε τις νερατζιές από τους δρόμους της πόλης! Αλήθεια με αυτό το Ελληνικό τι θα γίνει; Τις προάλλες διάβαζα ότι το 50% της Βιέννης αποτελείται από πάρκα! Και στο κάτω κάτω μερικές γλάστρες δεν συνιστούν πάρκα και σίγουρα δε συνιστούν δάση.
Σε τι χώρα ζούμε τέλος πάντων;
Η απάντηση σε αυτή τη σχεδόν γραφική ερώτηση είναι απλή. Ζούμε σε μια χώρα όπου έχουμε γιγαντοποιήσει το προσωπικό μας όφελος και δεν μπορούμε να δούμε τίποτα πίσω από αυτό. Έχουμε αναθέσει εν λευκώ τη διαχείρηση του εθνικού μας πλούτου σε αποβράσματα με μόνη απαίτηση καμιά φορά την ικανοποίηση των μικροσυμφερόντων μας. Όλοι τους θεωρούν πια δεδομένο ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, ενώ αντίστοιχα όλοι μας θεωρούμε δεδομένο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ξεπουλήσαμε το μερίδιο που μας ανήκει από το συλλογικό για να δώσουμε υπεραξία σε μια χρεωκοπημένη μετοχή που γράφει επάνω μόνο μια λέξη: ΕΓΩ Με δυο λόγια ζούμε στη χώρα που μας αξίζει. Το θέμα είναι ως πότε.


Αφιερωμένο σε όσους μετά από τέτοια νέα έχουν τάσεις φυγής...

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ...

...μες τα θερινά τα σινεμά.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα δεν είχε φεγγάρι ή τουλάχιστον εγώ δεν το είδα. Το θερινό σινεμά όμως είναι μια σταθερή αξία και η πρώτη έξοδος σε αυτό, όπως το πρώτο μπάνιο και το πρώτο παγωτό, είναι τα σήμαντρα που σημαίνουν την αρχή ενός ακόμα καλοκαιριού. (Κάποτε σήμαιναν και τρεις μήνες διακοπές αλλά ας μην τα σκεφτόμαστε τώρα).

Θερινά σινεμά λοιπόν που στην εποχή των multiplex, των dvd και των downloads εξακολουθούν να αντιστέκονται και να μας θυμίζουν πως υπάρχει κάτι εκεί έξω. Η δεκαετία του 80 με την "άνθηση" του video απείλησε να τα αφανίσει αλλά ευτυχώς τα θερινά αποδείχτηκαν πιο ανθεκτικά στο χρόνο από τις βιντεοκασσέτες. Εγώ πάντως ακόμα κοιτάζω με ανησυχία όταν περνάω χειμώνα από κάποια σινεμά τις γειτονιάς μου μήπως και δω κάποιο γιαπί. Γιατί κακά τα ψέματα, τα περισσότερα θερινά σινεμά κρύβουν οικοπεδάρες από κάτω και αν ακούσετε αρκετά προσεκτικά θα αντιληφθείτε τα σάλια κάποιου εργολάβου να στάζουν.

Τι κι αν η ταινία είναι φόλα; (παρεπιπτόντως το σενάριο του τελευταίου indiana jones ο Λιακόπουλος το έγραψε;) Στα θερινά σινεμά η έννοια της ψυχαγωγίας δεν περιορίζεται στην επαφή με την υψηλή τέχνη αλλά εμπεριέχεται σε ένα ευρύτερο concept που αποτελείται από μπύρα και τσιγάρο, χαλίκι και πλαστικές καρέκλες, σουβλάκι και pop corn, έναστρο ουρανό και φασαρία από το δρόμο. Κι ας πηγαίνουν οι ξενέρωτοι καλοκαιριάτικα στα multiplex να κάθονται σε αναπαυτικές πολυθρόνες χωρίς διάλειμμα.

Στηρίξτε τα θερινά σινεμά γιατί αν τα χάσουμε μπορεί κάποια μέρα να μας πάρουν τις θάλασσες, τον ήλιο και τα παγωτά και καλοκαίρι να σημαίνει απλά η εποχή που θα δυναμώνουμε τα κλιματιστικά μας. Ως τότε όμως μένουν κι άλλες νύχτες να κυλίσουν...
Καλό καλοκαίρι σε όλους!