Αλμπέρ Καμύ (Γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος και τερματοφύλακας)
Αν κάτι έπρεπε να γνωρίζουμε εμείς για το ποδόσφαιρο είναι πως δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Και πως δεν μπορείς πάντα να κερδίζεις τους καλύτερους. Το 2004, επιτυγχάνοντας μέγιστη απόδοση και με άπειρη τύχη και με το σύμπαν να συνομωτεί σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου, η εθνική Ελλάδας κατάφερε το αδιανόητο. Όμως what goes around comes around και έτσι 4 χρόνια μετά το όνειρο τελείωνει και προσγειωνόμαστε απότομα στην πραγματικότητα. Έγινε καλύτερο το ελληνικό ποδόσφαιρο από το 2004 και μετά; Μάλλον όχι. Έγινε καλύτερη η νοοτροπία μας πάνω σε θέματα αθλητισμού και πρωταθλητισμού; Σίγουρα όχι. Τι μας άφησε τελικά το 2004;
Αναμνήσεις από ένα όνειρο που για μια φορά έγινε πραγματικότητα.
Και τη βεβαιότητα πως τίποτα ποτέ πια δεν θα είναι αδύνατο.
Αναμνήσεις από ένα όνειρο που για μια φορά έγινε πραγματικότητα.
Και τη βεβαιότητα πως τίποτα ποτέ πια δεν θα είναι αδύνατο.
2 σχόλια:
Αυτό που ζήσαμε το 2004 ήταν μοναδικό και κανείς δεν πρόκειται να το ξεχάσει. Όποιος κι αν συνωμότησε για να το πετύχουμε. Ο Ότο και οι ποδοσφαιριστές πέρασαν στην ιστορία και εκεί θα μείνουν γραμμένοι με τα γράμματα που τούς αξίζουν.
Δυστυχώς αυτό το επίτευγμα δεν λειτούργησε θετικά ώστε να καταφέρει να μάς εξελίξει. Ίσως επειδή υπήρξε συγκυριακό. Ίσως επειδή σαν λαός στερούμαστε σοβαρότητας σε θέματα οργάνωσης, συγκρότησης, οικοδόμησης εκ θεμελίων, κατάκτησης αξιοπιστίας. Χτίζουμε πύργους και μάς αρέσει να μένουμε σε καλύβες. Κι από πάνω κλαιγόμαστε που είναι ακριβά τα έξοδα μετακόμισης.
Πανηγυρίζουμε σε κάθε ευκαιρία, στο γήπεδο, σε γάμους, σε γλέντια κι όταν τελειώσει το πανηγύρι-διάλλειμα, πιάνουμε όλοι τα πριόνια κι αρχίζουμε να πριονίζουμε με μεγαλύτερη μανία το δέντρο τού κόσμου μας.
Δεν αλλάζουμε επίπεδο γιατί φοβόμαστε να σκαρφαλώσουμε. Θέλουμε να μάς πάρει κάποιος από το χεράκι και να μάς οδηγήσει στην κορυφή και μόλις φτάσουμε εκεί αρπαζόμαστε από τήν γλιστερή κουπαστή τής σκάλας και κάνοντας τσουλήθρα ξαναβρισκόμαστε σε χρόνο μηδέν εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε.
Μεγάλα παιδιά είμαστε που θέλουμε να έχουμε γνώμη για τα πάντα αλλά αρνούμαστε πεισματικά ότι η γνώση αποκτάται από τη μάθηση, από τήν εμπειρία και από τήν προσήλωση σε εκείνους που είναι σε θέση να μάς διδάξουν.
Καλά τα λες φίλε blogouli! Θα συπμληρώσω μόνο πως μας αρέσει να επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας αλλά σε ότι απαιτεί διάρκεια και υπομονή είμαστε ανεπαρκείς. Και δυστυχώς κανένα euro δεν αρκεί για να αλλάξουμε τη νοοτροπία αυτή.
Δημοσίευση σχολίου