Η πλατεία ήταν γεμάτη...

Πλατεία Εξαρχείων Κυριακή βράδυ. Σκηνικό σύρραξης. Νιώθω σαν να μπήκα στις ειδήσεις αλλά μάλλον μπήκα στην πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να κάτσω σπίτι. Οι ανταποκρίσεις των ταμπουρωμένων πίσω από τα ΜΑΤ ρεπόρτερ και οι απόψεις του Κύρτσου και του Χατζηνικολάου δε με αφορούν καθόλου, πόσω μάλλον των λαοτιανών καρναβαλιστών. Ήρθα με τα πόδια. Ένα παράξενο μείγμα δακρυγόνου, οργής και Χριστουγέννων επικρατεί στην ατμόσφαιρα. Ο "Κάβουρας" ανοιχτός. Το ίδιο και το "Διπλό" και το παρακείμενο προποτζίδικο. Διαστήματα ανήσυχης ηρεμίας εναλλάσσονται με συγκρούσεις με τους μπάτσους χωρίς νικητές και χαμένους. Φλεγόμενοι κάδοι και πέτρες παντού. Πρίν έρθω κάποιος στην τηλεόραση αναρρωτιώτανε πως βρέθηκαν τόσες πέτρες στο κέντρο της Αθήνας. Μάλλον δε θα είχε προσέξει πως η πόλη μας είναι φτιαγμένη από τσιμέντο.

Τι κάνω εδώ; Δεν νομίζω να πετάξω πέτρα σε κανέναν, αλλά δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε ιδεολογικούς λόγους ή αν δεν εμπιστεύομαι το σημάδι μου και φοβάμαι μην ανοίξω κανένα φίλιο κεφάλι. Μήπως είμαι ένας μικροαστός τουρίστας που ήρθε να κάνει επαναστατική αναψυχή; Αν είμαι, κάτι που αρνούμαι αλλά δεν ξέρω αν έχω δίκιο, τότε δεν είμαι ο μόνος. Είμαι εδώ για να προσθέσω ένα ακόμα άτομο στο πλήθος των ανθρώπων που η αγανάκτηση για τον άδικο θάνατο έφερε στους δρόμους. Καμιά καθοδήγηση, καμιά υποκίνηση. Το καύσιμο χυνόταν για μήνες (ίσως και χρόνια) στους δρόμους και μια σπίθα ήταν αρκετή. Η κοινωνία ενάντια στο κράτος, το κράτος ενάντια στην κοινωνία. Δεν είμαι εδώ για να κάψω τα μαγαζιά των "νοικοκυραίων", δεν είμαι καν εδώ για να ρίξω πέτρες στους μπάτσους. Είμαι εδώ για να μην είμαι στον καναπέ. Είναι η μικρή, προσωπική μου πράξη αντίδρασης. Είναι κάτι και πάντα το κάτι είναι λίγο περισσότερο από το τίποτα.

Η Αθήνα φλέγεται. Οι μπάτσοι με μια δυναμική κίνηση καταλαμβάνουν την πλατεία. Σκορπίζουμε μέσα σε ένα σύννεφο δακρυγόνων. Δεν βλέπω και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Βαδίζω γρήγορα προς πιο ανοιχτά σημεία. Ο ιδρώτας στο μέτωπό μου καίει. Τυπικά δεν έχω κάνει κάτι παράνομο αλλά αυτό λίγη σημασία έχει τώρα. Δεν είμαι στον καναπέ μου και αυτό με κάνει εχθρό του κράτους. Αν με πιάσουν κινδυνεύω. Μετά από κάποιες κινήσεις τακτικής στα γύρω στενά επιστρέφουμε στην πλατεία. Οι αναμμένοι κάδοι προσφέρουν κάποια ανακούφιση στα δακρυσμένα μάτια. Τα καμμένα σκουπίδια μυρίζουν ευχάριστα κάτι τέτοιες ώρες.

Δεν πιστεύω στην τυφλή καταστροφή αντικειμένων και κτιρίων και σίγουρα αν είχα μαγαζί δε θα ήθελα να καιγόταν. Καταλαβαίνω τη συντριβή των καταστηματαρχών, αρνούμαι όμως να δεχτώ τη χρησιμοποίηση της απόγνωσης λίγων σαν μέσο καταστολής της αγανάκτησης των πολλών. Πιστεύω πως χωρίς δυναμική αντίδραση, έστω και βάνδαλη, έστω και ανώριμη, η ανοχή της κοινωνίας μας θα νομιμοποιούσε εγκλήματα σαν τη δολοφονία του παιδιού. Και αυτό θα ήταν ακόμα μια ήττα από τις πολλές.

Επιστρέφω τώρα σπίτι στον καναπέ μου. Τα δακρυγόνα μου έκαψαν τα μάτια αλλά τουλάχιστον η τηλεόραση δε μου έκαψε το μυαλό. Θα επιστρέψω στο δρόμο. Δεν τελειώσαμε ακόμα...