ΑΝΑΔΑΣΩΣΕ ΤΟ, ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ...

Στο ένθετο "Η άλλη όψη" της σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας στη σελίδα 20(!) διαβάζουμε την παρακάτω συγκλονιστική είδηση:

"Εξαίρεση ντροπής φαίνεται πως θ' αποτελέσει ακόμη μια φορά η Ελλάδα, αφού εναντιώνεται σε ψήφισμα της Ε.Ε. σχετικό με τις αναδασώσεις! Μετά τις καταστροφικές φωτιές που έπληξαν την Ευρώπη το περασμένο καλοκαίρι, η Ε.Ε. αποφάσισε να προχωρήσει σε ψήφισμα, προκειμένου να διασφαλίσει το αυτονόητο: ότι τα δάση θα ξαναγίνουν δάση. Το ψήφισμα καλεί όλες τις μεσογειακές χώρες που κατακάηκαν από τις φωτιές να δεσμευτούν ότι οι δασικές εκτάσεις που χάθηκαν θα φυτευτούν εκ νέου και θα προστατεύονται, ώστε να μην οικοδομηθούν. Με το σκεπτικό ότι η αναδάσωση αφορά ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μεμονωμένα κάθε χώρα, η Ε.Ε. προώθησε το ψήφισμα, που υπεγράφη ήδη από τις αντιπροσωπείες όλων των μεσογειακών χωρών και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας: της δικής μας!"

Όλο το δημοσίευμα, που άγνωστο για ποιο λόγο καταποντίστηκε στις μεσαίες σελίδες ενός ένθετου, εδώ.
Όσοι δε διδάσκονται από την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν...

Μετά την "εκδίωξή" μας από το πρωτόκολλο του Κιότο μια νέα πρωτιά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή τη φορά, λίγες μόνο μέρες μετά από την παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος! Έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι τα συμφέροντα που οργάνωσαν και εκτέλεσαν το περσινό έγκλημα στην Ηλεία αλλά και σε τόσες άλλες περιοχές μπήκαν σε τόσο κόπο άδικα; Κατά τα άλλα ο Δήμαρχος Αθηναίων μας κάλεσε όλους να... φυτέψουμε τις ταράτσες και τα μπαλκόνια μας (μιλάμε για απίστευτη ταρζανιά), την ίδια ώρα που έκοβε τις νερατζιές από τους δρόμους της πόλης! Αλήθεια με αυτό το Ελληνικό τι θα γίνει; Τις προάλλες διάβαζα ότι το 50% της Βιέννης αποτελείται από πάρκα! Και στο κάτω κάτω μερικές γλάστρες δεν συνιστούν πάρκα και σίγουρα δε συνιστούν δάση.
Σε τι χώρα ζούμε τέλος πάντων;
Η απάντηση σε αυτή τη σχεδόν γραφική ερώτηση είναι απλή. Ζούμε σε μια χώρα όπου έχουμε γιγαντοποιήσει το προσωπικό μας όφελος και δεν μπορούμε να δούμε τίποτα πίσω από αυτό. Έχουμε αναθέσει εν λευκώ τη διαχείρηση του εθνικού μας πλούτου σε αποβράσματα με μόνη απαίτηση καμιά φορά την ικανοποίηση των μικροσυμφερόντων μας. Όλοι τους θεωρούν πια δεδομένο ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, ενώ αντίστοιχα όλοι μας θεωρούμε δεδομένο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ξεπουλήσαμε το μερίδιο που μας ανήκει από το συλλογικό για να δώσουμε υπεραξία σε μια χρεωκοπημένη μετοχή που γράφει επάνω μόνο μια λέξη: ΕΓΩ Με δυο λόγια ζούμε στη χώρα που μας αξίζει. Το θέμα είναι ως πότε.


Αφιερωμένο σε όσους μετά από τέτοια νέα έχουν τάσεις φυγής...