Σε συνέχεια προηγούμενου post θέλω να μεταφέρω απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο των Υποδιοικητή Μάρκος και Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, το οποίο αν και δεν είναι χαρακτηριστικό δείγμα γραφής, το ξεχώρισα:
"... Ο δολοφόνος δεν πρόκειται να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος, απλώς και μόνο επειδή ο ίδιος είναι ο τόπος του εγκλήματος. Ο δολοφόνος είναι το σύστημα. Ναι, το σύστημα. Όταν γίνεται ένα έγκλημα, πρέπει κανείς να ψάχνει για το δολοφόνο στην κορυφή, όχι στη βάση. Το Κακό είναι το σύστημα και οι Κακοί είναι αυτοί που βρίσκονται στην υπηρεσία του συστήματος.
Αλλά το Κακό δεν είναι καμιά οντότητα, κανένα διεστραμένο και κακόβουλο δαιμόνιο που αναζητά σώματα για να τα καταλάβει και, με αυτά σαν όργανό του, να κάνει ατιμίες, εγκλήματα, δολοφονίες οικονομικά προγράμματα, απάτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ιερούς πολέμους, νόμους, δικαστήρια, κρεματόρια, τηλεοπτικά κανάλια.
Όχι, το Κακό είναι μια σχέση, είναι μια στάση απέναντι στον άλλο. Κι είναι και μια επιλογή. Κακό είναι το να διαλέγεις το Κακό. Το να διαλέγεις να είσαι ο Κακός απέναντι στον άλλο. Το να γίνεσαι, από δικιά σου επιλογή, δήμιος. Το να κάνεις τον άλλο θύμα."
3 σχόλια:
Den dialegeis na gineis o kakos. Dialegeis na gineis o kalos!
Σωστά, το κακό δεν είναι αφηρημένη οντότητα ή εξωγήινη ύπαρξη που καταλαμβάνει κάποιον όπως παλιά πίστευαν ότι τον "καβαλούσε ο δαίμονας"!
Αυτή την εποχή διαβάζω τη "Σκιά της σκιάς" του Τάιμπο. Οι Μεξικανοί συγγραφείς δεν μοιάζουν με τους υπόλοιπους Λατινοαμερικάνους και φυσικά ούτε με τους Ευρωπαίους. Επηρεάζονται από την αζτέκικη κουλτούρα και χρειάζεσαι κάποιο χρόνο για να κατανοήσεις τον τρόπο γραφής και αυτά που υπονοούν!
@ roufa & mimi: η ζωή μας καθορίζεται από τις επιλογές που κάνουμε, είτε καλές είτε κακές. Αυτό που πάντα με απασχολούσε είναι το μέγεθος της ευθύνης του κάθε ανθρώπου όταν κάνει τις κακές επιλογές. Μια επιλογή που εξαρτάται από βιώματα, εμπειρίες, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, δόγματα, προπαγάνδα πόσο αληθινά ελεύθερη είναι; Πόσο πραγματικά κύριοι των δράσεων και των συμπεριφορών μας είμαστε;
@ Λωτοφάγος: Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη μεξικάνικη λογοτεχνία και αυτό θα πρέπει να αλλάξει. Το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι η μεγάλη διαφορά στο στυλ γραφής από τους δύο συγγραφείς. Το συγκεκριμένο απόσπασμα, γραμμένο από τον sub, είναι μια σφήνα επαναστατικής ηθικής που μπερδεύεται στα πόδια της αστυνομικής πλοκής του βιβλίου και για αυτό κέρδισε την προσοχή μου.
Δημοσίευση σχολίου