GENERATION 60

Αθήνα, Φεβρουάριος 2038 μ.Χ.
Ο Σ. καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού του απολαμβάνοντας ήρεμος τον πρωινό καφέ του. Παρά τη μόλυνση ή ίσως εξαιτίας αυτής τα χρώματα της αυγής ήταν καταπληκτικά. Η καρδιά του πλημμύρισε με την ομορφιά που αντίκριζαν τα μάτια του, αν και κανονικά θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον θλιμένος με αυτό που τον περίμενε. Σήμερα ήταν τα γεννέθλιά του. Και η μέρα της εκτέλεσής του.
Ο όρος "εκτέλεση" ήταν πλέον αδόκιμος. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν πλέον τη λέξη "τερματισμός", ενώ η επίσημη ονομασία ήταν ΔΙ.ΖΩ.Λ.Α. (Διακοπή Ζωτικών Λειτουργειών Ατόμου). Ήταν επιβεβλημένη διαδικασία για κάθε πρόσωπο που συμπλήρωνε τα 60 του χρόνια, σύμφωνα με τις διατάξεις του Παγκόσμιου Νόμου 270/2022, ο οποίος είχε ενσωματωθεί υποχρεωτικά σε όλα τα εθνικά δίκαια (στην ελληνική νομοθεσία με το ΦΕΚ 1337/2024). Είχε χαρακτήρα "Επείγοντος Νομοθετικού Μέτρου" που σήμαινε ότι δεν περιοριζόταν από οποιαδήποτε διάταξη εθνικού συντάγματος και η ενσωμάτωσή του έπρεπε να γίνει εντός τριετίας επί ποινή αποκλεισμού από τη διεθνή κοινότητα, κάτι αναμφίβολα καταστροφικό με τα δεδομένα της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Παρά τις αρχικές αντιδράσεις, ο Π.Ν. 270/2022 είχε ευεργετικές δράσεις τόσο δημογραφικά, όσο κυρίως οικονομικά.
Ο Σ. τελείωσε τον καφέ του και πήγε να ετοιμαστεί. Σε λίγο θα ερχόταν ο Μ. για να τον συνοδέψει στο Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. της γειτονιάς του. Παρότι το Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. (Εθνικό Κέντρο Διακοπής Ζωής) βρισκόταν μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι του και το ραντεβού για τον "τερματισμό" ήταν προγραμματισμένο για τις 12 το μεσημέρι, ο Σ. και ο Μ. είχαν κανονίσει να βρεθούν από τις 9 για να κάνουν μια βόλτα στο πάρκο και να πιουν έναν εσπρέσο στο αγαπημένο τους καφέ. Ο Μ. ήταν 8 μήνες μικρότερος από το Σ. οπότε ο δικός του "τερματισμός" είχε προγραμματιστεί για τον Οκτώβρη. Όλοι οι υπόλοιποι της παρέας ήταν μεγαλύτεροι. Ο Μ. αν και θα έμενε μόνος ως μικρότερος, είχε τουλάχιστον τη γυναίκα και τα παιδιά του για να τους αφιερώσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Ο Σ. δεν είχε κάνει οικογένεια οπότε εδώ και ένα χρόνο οι δυο τους έκαναν πολύ παρέα και είχαν γίνει πιο κολλητοί από ποτέ.
Όταν ο Π.Ν. 270/2022 ψηφίστηκε από την ολομέλεια του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εθνών θεωρήθηκε από ακραίο ως φασιστικό μέτρο. Οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν, γρήγορα κατέληξαν σε βίαιη καταστολή. Μια τεράστια ενημερωτική εκστρατεία έπεισε τελικά το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης ότι για να καταστεί βιώσιμο το μέλλον έπρεπε να εφαρμοστεί ο νέος νόμος. Συνθήματα όπως "Τα ακραία προβλήματα απαιτούν ακραίες λύσεις" και "Στόχος η ευημερία της νέας γενιάς" αναπαράγονταν διαρκώς. Σταδιακά οι διαμαρτυρίες περιορίστηκαν και όλα τα κράτη εναρμονίστηκαν με το παγκόσμιο δίκαιο. Αμήχανα στην αρχή, δυναμικά στη συνέχεια οι κοινωνίες προσαρμόστηκαν και οι "τερματισμοί" έγιναν μέρος της καθημερινότητας. Παρόλα αυτά ο κόσμος για αρκετά χρόνια συνέχιζε να έυχεται "να τα εκατοστίσεις" στα γενέθλια κάποιου και οι πενηντάρηδες να αποκαλούνται "μεσήλικες".
Ο Σ. φοβόταν το Θάνατο. Ίσως όχι περισσότερο από τον κάθε άνθρωπο αλλά αυτό που τον τρόμαζε περισσότερο ήταν το ενδεχόμενο ενός "τυχαίου" θανάτου. Βέβαια κάτι τέτοιο ήταν σπάνιο γιατί οι εξέλιξεις στη γενετική ιατρική δεν άφηναν πολλά περιθώρια για τις θανάσιμες ασθένειες, που τόσο τρομοκρατούσαν τις παλαιότερες γενιές, ενώ τα σύγχρονα μέσα μεταφοράς σχεδόν απέκλειαν την πιθανότητα θανατηφόρου δυστυχήματος. Ωστόσο κάποιοι άνθρωποι εξακολουθούσαν να πεθαίνουν πριν κλείσουν τα 60 τους χρόνια. Έτσι, παραδόξως, όσο ο Σ. πλησίαζε την προγραμματισμένη μέρα του θανάτου του, τόσο λιγότερο τον φοβόταν.
Ο Μ. από την άλλη ήταν αποφασισμένος να γίνει "σκασιάρχης". Οι "σκασιάρχες" ήταν μια λιγοστή μειοψηφία που δεν πήγαιναν στα προγραμματισμένα ραντεβού. Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν τελείως άσκοπο γιατί με το Παγκόσμιο Σύστημα Δορυφορικού Εντοπισμού Προσώπων ήταν σίγουρο πως μετά από 3 ώρες θα είχαν συλληφθεί και οδηγηθεί με τη βία στα Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. κάτι ατιμωτικό για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Ο Μ. έλεγε: "δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τις 3 γαμημένες ώρες που μπορώ να αναπνέω το βρώμικο αέρα της πόλης μας και να αισθάνομαι ζωντανός και υγιής δε θα τους τις χαρίσω!".
"Και η οικογένειά σου;" αντέτεινε ο Σ. "δεν τους σκέφτεσαι;"
"Θα καταλάβουν" είπε κοφτά ο Μ.
"Εγώ πάντως" είπε ο Σ. κοιτάζοντας το άδειο φλιτζάνι του εσπρέσο "παρότι δεν έχω κανέναν, θέλω να φύγω περίφανος. Και 3 ώρες ζωής δεν αξίζουν την ατίμωση"
"Ο καθένας κάνει τις επιλογές του"απάντησε γενικά ο Μ. κλείνοντας τη συζήτηση. Αν και το έκρυβε καλά ήταν πολύ στεναχωρημένος για το φίλο του. Αν μπορούσε να πάρει αυτός την ατίμωση πάνω του και να του δώσει τις δικές του 3 ώρες ώστε να παρατείνει τον κοινό τους βίο θα το έκανε. Και ο Σ. το ήξερε.
Η ώρα πέρασε και αφού πλήρωσαν τον καφέ (ο Σ. επέμεινε να πληρώσει "είναι τα γενέθλιά μου" είπε γελώντας) ξεκίνησαν με αργά βήματα για το Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. Στα Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. ο "τερματισμός" γινόταν με τη μέθοδο της Επικεντρωμένης Ακτινοβολίας, μέθοδο αποδεδειγμένα ανώδυνη, ενώ λίγα λεπτά πριν, στον "διακοπτόμενο" γινόταν χορήγηση μιας ουσίας με χαλαρωτικές και εφορικές ιδιότητες, κάνοντας την εμπειρία όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη. Η σύνθεση της ουσίας αυτής αποτελούσε επτασφράγιστο μυστικό και η επίσημη ονομασία της ήταν F.G.D. Στην αργκό την ονόμαζαν "τερματίνη" και ένας αστικός θρύλος έλεγε ότι το αρτικόλεξο σήμαινε Fuckin' Good Drug. Εννοείται οτί η χορήγησή της απαγορευόταν στους "σκασιάρχες". Ελάχιστοι αρνιόντουσαν την ουσία, ενώ ακόμα πιο λίγοι ζητούσαν την παρουσία κάποιου ιερέα. Σε παρακείμενο χώρο λειτουργούσε αποτεφρωτήριο (η αποτέφρωση ήταν υποχρωτική με το Π.Ν. 691/2029) και ο προϊστάμενος του Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. παρέδιδε την τέφρα στον πλησιέστερο συγγενή σε ειδική τεφροδόχο.
Μερικά λεπτά είχαν απομείνει. Οι δύο φίλοι στάθηκαν μπροστά στο Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. Το κτήριο εξωτερικά πρόδιδε τη φιλότιμη αν και μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια του αρχιτέκτονα να διαμορφώσει έναν ευχάριστο χώρο που να τηρεί τα στάνταρ σοβαρότητας που απαιτούσε η χρήση του. Δίπλα από το Ε.Κ.ΔΙ.ΖΩ. λειτουργούσε ένα από τα ελάχιστα σινεμά παλαιού τύπου που είχαν μείνει ανοιχτά σε πείσμα των γιγαντιαίων multi-plex που διέθεται η πόλη μας. Η ταμπέλα στην πρόσοψη έλεγε: "Αφιέρωμα στο σινεμά του εικοστού αιώνα. Σήμερα: "Καζαμπλάνκα" Ώρες προβολής: 12:00, 15:00, 18:00, 21:00 και 23:45. Ο Σ. πλησίασε στο ταμείο και είπε: "Δύο για τις 12:00 παρακαλώ" και γυρνώντας στον αποσβολωμένο φίλο του: "Ξέρεις, δεν το έχω δει!"