ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ...

Δεν μπορώ άλλο κάθε φορά που βρέχει να ακούω τη γνωστή ελληνική γκρίνια, ειδικά όταν η βροχή υποτίθεται ότι "χαλάει" το σαββατοκύριακο κάποιων. Αν ζεις σε μια πόλη, τα συστατικά της οποίας είναι σκυρόδεμα, άσφαλτος και γυαλί, είσαι τουλάχιστον αγενής αν δεν υποδέχεσαι με ευγνωμοσύνη μια καλή καταιγίδα που θα ξεπλύνει τις αμαρτίες που μέχρι χθες λιάζονταν ανέμελα στα κράσπεδα και τις ταράτσες μας. Και πρέπει να είσαι τουλάχιστον χαζοχαρούμενος αν δεν τη βρίσκεις έστω και λίγο με τη γλυκιά μελαγχολία που συνοδεύει πιστά τη μουντάδα του ουρανού και τον ήχο της βροχής. Το μποτιλιάρισμα και οι πλημμυρισμένες λακκούβες δεν είναι σε καμιά περίπτωση αρκετά για να είμαστε αγνώμονες απέναντι σε μια φυσική λειτουργία από την οποία εξαρτάται άμεσα η επιβίωσή μας. Εξάλλου δε φταίει αυτή αν εμείς την αγνοούμε προκλητικά όταν φτιάχνουμε τις τερατουπόλεις μας χρησιμοποιώντας για θεμέλιο λίθο τη βλακεία μας. Χαρείτε τη βροχή είτε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι ακούγοντας το λυπημένο ψιθύρισμα των σταγόνων στο παράθυρο, είτε στο δρόμο αφήνοντάς την να πιτσιλίσει το πρόσωπό σας. Είναι ένα φαινόμενο που όλοι πια έχουμε προσέξει ότι γίνεται όλο και ποιο σπάνιο. Ο κύκλος του νερού επηρεάζεται άμεσα από τις περιβαλλοντικές αλλαγές και ο κόσμος που για αιώνες θεωρούσαμε δεδομένο γίνεται όλο και πιο αφιλόξενος. Αν κάποιος αμφιβάλει μπορεί να δει περισσότερα εδώ. Πάντως για σήμερα το τέλος του κόσμου αναβάλλεται. Σήμερα βρέχει.


Και ένα βροχερό τραγούδι...