ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

Η χθεσινή μέρα (29/2) περνάει για τους περισσότερους απαρατήρητη. Κι όμως υπάρχει κάτι μοναδικό σε αυτή. Είναι η έξτρα μέρα που προσθέτουμε στο ημερολόγιό μας για να διορθώσουμε το γεγονός ότι ο χρόνος περιστροφής της γης γύρω από τον άξονά της δεν "χωράει" ακριβώς στο χρόνο περιστροφής της γης γύρω από τον ήλιο. Είναι η μέρα που σε έναν τέλειο κόσμο δε θα υπήρχε. Είναι η μέρα που ουσιαστικά κάνουμε reset στο επινόημα που έχουμε για να ερμηνεύουμε το χρόνο, προτού αρχίσουν οι εποχές να "περπατάνε" από τη θέση τους και το ημερολόγιο μας καταντήσει άχρηστο. Είναι η μέρα που χρησιμοποιούμε για να φέρουμε τους νόμους του σύμπαντος στα μέτρα μας. Είναι η μέρα η δικιά μας, των ανθρώπων, που τακτοποιούμε τους λογαριασμούς μας με το Χρόνο. Η δικιά μας μέρα, που μπορούμε να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είναι δικιά μας και όχι δικιά του όπως όλες οι άλλες. Είναι η μέρα που μπορούμε να προσποιηθούμε ότι αυτός δεν υπάρχει, δε μεγαλώνουμε αυτήν τη μέρα. Γιατί όχι; Ποιος θα το προσέξει; Μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια είναι που να πάρει. Είναι με δυο λόγια η μέρα που θα έπρεπε να είναι αργία.
Οι Μάγιας ήταν ένας πολύ ενδιαφέρον λαός. Είχαν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τις τέχνες και τις επιστήμες, μεταξύ αυτών και την αστρονομία. Εντάξει, είχαν και μερικά αρνητικά όπως το ανεπτυγμένο δουλεμπόριο και τις μαζικές ανθρωποθυσίες αλλά από την άλλοι ποιοι ήμαστε εμείς που θα κρίνουμε; Για να ρυθμίζουν την κοινωνική, θρησκευτική και αγροτική ζωή είχαν επινοήσει τέσσερα (!) ημερολόγια. Το ένα εξ αυτών είχε 365 ημέρες, όπως και το δικό μας, γεγονός που δείχνει ότι ήταν πολύ καλοί μελετητές των ουράνιων σωμάτων. Προφανώς είχαν και αυτοί το ίδιο πρόβλημα με τον περισσευούμενο χρόνο που έπρεπε να συμπληρωθεί. Αντί όμως να προσθέτουν μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, προσέθεταν δέκα μέρες κάθε σαράντα χρόνια. Η περίοδος αυτή ήταν η κορωνίδα του εορτολογίου τους και την γλεντούσαν τρελά! Όπως είναι λογικό ο κάθε άνθρωπος θα ζούσε (αν ζούσε) τη γιορτή αυτή μια φορά στη ζωή του, οπότε τα έδινε όλα.
Ο σημερινός άνθρωπος δεν δίνει σημασία στο Χρόνο σαν φαινόμενο, σαν ολότητα. Χρησιμοποιούμε το Χρόνο είτε σαν ευθύγραμμα τμήματα της γραμμικής αντίληψης που έχουμε για αυτόν (χθες, σήμερα, αύριο, π.Χ. μ.Χ. μεσαίωνας, κλασσικοί χρόνοι), είτε σε άμεση συσχέτιση με τις δραστηριότητές μας (ελεύθερος χρόνος, ωράριο εργασίας, χρόνος κάθειρξης, χαμένος χρόνος). Δεν μας προβληματίζει ο Χρόνος σαν αυτό που πραγματικά είναι. Δεν μας απασχολεί η φύση του, ούτε διερωτόμαστε πως κάτι άυλο επηρεάζει τόσο καταλυτικά τις ζωές μας. Άυλο; Ίσως όχι. Η θεωρία της σχετικότητας μεταξύ άλλων μας λέει ότι ο Χρόνος εξαρτάται από την πυκνότητα της μάζας. Χωρίς μάζα (Ύλη) δεν υπάρχει Χρόνος. Η Ύλη είναι Χρόνος και ο Χρόνος είναι Ύλη. Ο Χρόνος εμπεριέχεται στον κόσμο μας, στη θάλασσα, στα βουνά, στα δέντρα σε εμάς. Δεν υπάρχει ανεξάρτητα από όλα αυτά. Δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μόνος του. Ο Χρόνος είναι δικός μας! Δεν του αξίζει μια γιορτή; Και ποια μέρα θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη από τη χθεσινή; Η μέρα που στοιχειώνει τα δίσεκτα έτη, η μέρα που φτιάξαμε εμείς για να καλύψουμε μια "ανωμαλία" του ηλιακού συστήματος; Δε θα έπρεπε αυτή τη μέρα να την αφιερώσουμε στο Χρόνο αποκαθιστώντας τη σχέση μας μαζί του και αφιερώνοντας λίγο... χρόνο ώστε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη φύση του που είναι και δική μας φύση; Και ποιος τρόπος είναι καλύτερος από το πιο ξέφρενο γλέντι, σαν αυτά που γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια; Ε, λοιπόν αυτή η μέρα ήταν χθες. Πέρασε. Πάει. Γιατί ο Χρόνος μπορεί να είναι δικός μας αλλά δεν παύει να είναι αμείλικτος.